Do you know who you're talking to ... ρε;

Από την ημέρα που γύρισα από Ελλάδα περίμενα αυτή τη ρημάδα την αύξηση. Θα μου πείτε, κάτσε ρε τσαχπίνη έπιασες δουλειά τον Οκτώβρη και θες και αύξηση; Δε θα διαφωνούσα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύουν τα εξής:

Για τρεις μήνες περνάς από περίοδο αναστολής, και κατά αυτήν την περίοδο ο εργοδότης πληρώνει ένα κάτι-τις παραπάνω στο γραφείο εργασίας που σε προώθησε. Όποτε το συνήθες είναι να σου δίνει εσένα κάτι παραπάνω όταν γίνεσαι μόνιμος, συν το γεγονός ότι τώρα αντί μιας εβδομάδας προειδοποίηση (είτε από την πλευρά μου αν αποφασίσω να φύγω είτε από την μεριά τους αν αποφασίσουν να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια να δω αν έρχονται) γίνεται ένας μήνας.

Γυρνώ λοιπόν 8 Ιανουαρίου και μια εβδομάδα αργότερα περιμένω το review μου. Έλα όμως που δε γινόταν.
... Περνάει ο καιρός, τα λουλουδάκια αρχίζουν να ανθίζουν (κάπου αλλού όμως γιατί εδώ ακόμα και σήμερα χιονίζει) και τελικά σαν θαύμα, το 1ο στάδιο του review γίνεται την Παρασκευή. Είναι δύο τα στάδια, το 1ο με τον προϋστάμενο, και το 2ο με το γενικό διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρίας όπου θα αποφασιστεί το χρηματικό με βάση τα σχόλια από τον προϋστάμενο. Όλα πήγαν τέλεια. Μου αναγνώρισε ότι κάνω τη δουλειά τριών προγραμματιστών μαζί (πω ρε παιδί μου, μην πούμε καμιά μαλακία αμέσως να σχολιάσετε), κι ότι είναι πολύ ευχαριστημένος αν και θα ήθελε να βελτιωθώ σε 2 - 3 σημεία... no argument there.

Τη χθεσινή μέρα την περίμενα πως και πως. Δυστυχώς όμως δεν ήλπιζα σε πολλά. Φρόντισαν οι δύο συνεργάτες μου να με προετοιμάσουν. "Μην περιμένεις πολλά... Ακόμα δεν ήρθαν πολλά έσοδα στην εταιρία... παραπάνω από Χ το μήνα αποκλείεται". Το Χ σημαίνει ψίχουλα εν ολίγοις (για τα δεδομένα της Αγγλίας, γιατί για την Ελλάδα πάλι πολλά είναι ), ούτε καν τα μισά μου μεταφορικά έξοδα δεν καλύπτουν. Αυτό που με πλήγωσε πιο πολύ ήταν ότι δεν έγινε καν συνάντηση να παζαρέψω. Ήρθε η λογίστρια κουνάμενη σινάμενη και μου λέει ορίστε το γράμμα σου για την αναθεώρηση του μισθού σου. Το ανοίγω και ναι... Χ.

Ε ρε μην είδατε τον Compiler και δεν τον φοβηθήκατε. Τα παίρνω στο κρανίο σαν άλλος ghost rider. Λέω μέσα μου δε μπορεί έτσι στα μουλωχτά ρε; Σήμερα με σκατά ψυχολογία επέστρεψα στη δουλειά. Κατά το μεσημεράκι στέλνω το ημέλι στον διευθυντή:

"Dude,

This office isn't big enough for the both of us. You have 'till sundown to vanish from my sight, before I come up like a bull in a glass shop and make everything pussy - hat".

Εντάξει δεν του τα είπα ακριβώς έτσι αλλά το πιάνετε νομίζω. Με τα πολλά πήγα και τον βρήκα μιλήσαμε και του έδωσα να καταλάβει ότι δε μπορεί να με πιάνει κορόιδο εμένα... You know who I am, re?

Το παράξενο ήταν ότι δεν έκανε παζάρι καθόλου. Όχι μόνο μου έδωσε 2*Χ τελικά αλλά και τα αναδρομικά (σαν να πήρα την αύξηση τον Ιανουάριο). Τέλος καλό όλα καλά... Δυστυχώς δεν πήραμε αυτοκίνητο, αλλά την επόμενη φορά αυτό.

Εντάξει δεν του τα είπα ακριβώς