A politically correct Christmas Wish!

Ο φόβος που έχει πιάσει τους Βρετανούς έχει φτάσει στο απροχώρητο. Χριστουγεννιάτικα πάρτυ ακυρώνονται , το Λονδίνο φέτος για πρώτη φορά δεν στολίστικε ουσιαστικά, κάλαντα δεν ακούγονταν στους δρόμους (εκτός από το καταραμένο-να-ναι-να-του-καεί-το-βίντεο Last Christmas), στα σχολεία τα χριστουγεννιάτικα πάρτυ ονομάστικαν πάρτυ χειμερινών διακοπών, τα γραμματόσημα που παραδοσιακά κάθε χρόνο είχαν χριστιανικές φιγούρες την εποχή των Χριστουγέννων είχαν φέτος ένα στολισμένο δεντράκι και τέλος δεν επέτρεψαν σε μαθητές να ανταλλάξουν χριστουγεννιάτικες κάρτες για να μη στενοχωρηθούν οι αλλόθρησκες μειονότητες που γιορτάζουν οι Χριστιανοί τα Χριστούγεννα.

ΕΛΕΟΣ ΡΕ ΠΑΙΔΙΑ! Ξεκολλάτε! Έχουμε ανεξιθρησκεία ή δεν έχουμε; Υποτίθεται πέθαναν τόσοι άνθρωποι για να κερδίσουμε αυτό το δικαίωμα. Ο υπερβολικός ζήλος για politically correctness έχει καταντήσει ζυγός! Δεν μπορούνε λέει στα σχολεία να λένε το γνωστό πίνακα "blackboard" για να μην παρεξηγηθούν τα μαύρα παιδάκια. Μα δεν καταλαβαίνουν ότι με αυτές τις πράξεις προσβάλλουν περισσότερο τις εθνικές μειονότητες;

Όμως σε αυτή τη χώρα ζω... όποτε σύμφωνα με το αγγλικό πνεύμα του χειμερινού ηλιοστασίου σας δίνω τις θερμότερες ευχές μου:

Please accept without obligation, express or implied, these best wishes for an environmentally safe, socially responsible, low stress, non addictive, gender and religion neutral celebration of the winter solstice holiday and further for a fiscally successful, personally fulfilling, and medically uncomplicated onset of the generally accepted calendar year (including, but not limited to, the Christian calendar, but not without due respect for the calendars of choice of other cultures (even the Welsh).

The preceding wishes are extended without regard to the race, creed, colour, age, physical ability, religious faith, ‘choice of computer platform’ or sexual preference of the wishee.

Καλά Χριστούγεννα σε ΟΛΟΥΣ!

Christmas Doo!

Την παρασκευή έγινε το πάρτυ της δουλειάς μου. Αισίως έκλεισα 16 ώρες την παρασκευή στο Harrogate εφόσον ήμουν από τις 7 το πρωί εκτός σπιτιού. Στο πάρτυ ήρθαν εργαζόμενοι της εταιρείας από όλα τα γραφεία (ακόμα και τη στοκχόλμη) και έμειναν στο ξενοδοχείο που έκλεισε το αφεντικό μας με τον οποίο είμαστε ευτυχείς που δουλεύουμε στο ίδιο κτίριο. (Αν καταλάβαινε και ελληνικά θα συνέχιζα το γλύψιμο).

Όλα πληρωμένα, φαγητό, ποτά αρκετά για να μεθύσουν όλοι 5 φορές, όλα πληρωμένα. Όμως τι να το κάνεις; Αγγλικό πάρτυ. Συγνώμη κιόλας, αλλά αυτός ο λαός δεν ξέρει να διασκεδάζει. Μετά τη δουλειά πήγα κι άλλαξα στο σπίτι ενός συνεργάτη. Όλα εντάξει δε λέω, και μετά 2 μπυρίτσες σε pub άξιζαν, αλλά στο πάρτυ, πολύ ξενέρωτα. Δεν ξέρω αν ήταν η χάλια μουσική του ξενοδοχείου ή ο λαός αλλά ένιωσα ότι δεν κολλάω. Κι έιναι γενικό το φαινόμενο. Ποτέ δε κατάλαβα γιατί η μοναδική ερμηνεία διασκέδασης σε αυτό το λαό πάει χέρι χέρι με τους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Δε λέω κι εμείς πίνουμε σα λαός αλλά δεν γίνομαστε έτσι, και πάνω από όλα ξέρουμε να διασκεδάζουμε.

Φοβάμαι πως στα 26 μου, δε θα μπορέσω να προσάρμοστω σε ένα τέτοιο τρόπο διασκέδασης ποτέ. Όμως τις δημόσιες σχέσεις μου τις έκανα. Την παρασκευή που έρχεται η εταιρία κλείνει και η τρίμηνη δοκιμαστική περίοδος τελειώνει. Το ερώτημα είναι θα με κρατήσουν μόνιμα; Η απάντηση φαίνεται να είναι πως ναι. Σε μια συζήτηση με το αφεντικό μου (και δεν εννοώ κάποιο προιστάμενο αλλά τον ίδιο τον ιδιοκτήτη) μου είπε πως μετά από το παρόν project θα πρέπει να αναλάβω 2 άλλα επειδή είμαι ο καταλληλότερος για τη δουλειά. ΟΛΕΕΕ λέγε μου τέτοια άρχηγε!

Άντε τώρα να συζητήσουμε και για αυξησούλα, αυτοκινητάκι εταιρικό, κινητό, πλοίο, σπίτι και τα άλλα που θα πρέπει να μου προσφέρει η δουλειά! Με συγχωρείτε τώρα πρέπει να ξυπνήσω και να πάω δουλειά!

Κατεστημένο; ... ποιο κατεστημένο;

Με αφορμή του post του Νισυρίου θα θέλα να καταθέσω σε εσάς τους θαυμαστές μου τις δικές μου σκέψεις να τις κάνετε ευαγγέλιο και να προσκηνάτε κάθε πρωί, προ και μετά του φαγητού.

Έχω μαζέψει πολλά χαρτιά, σαν αυτά που αναφέρει ο φίλτατος νισύριος, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Πτυχίο Πληροφορικής, Μαστερ και σύντομα θέλω να πιστεύω το διδακτορικό μου. Για πολλά χρόνια είχα κι εγώ τη λογική της συλλογής χαρτιών ώστε να μπορέσω να βρω δουλειά εύκολα κλπ. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ποτέ δεν είναι άσπρο - μαύρο εκτός αν είναι στο δημόσιο. Σήμερα δε χρειάζεσαι χαρτιά, χρειάζεσαι "την ευκαιρία".

Χρειάζεσαι έναν εργοδότη που να σου δώσει την ευκαιρία να μπεις σε ένα χώρο να τρίψεις τη μούρη σου και να μάθεις τη δουλειά. Εντάξει υπάρχουν επαγγέλματα που αναγκαστικά θέλεις τα χαρτιά, αλλά κι όσοι τα έχουν νομίζετε ότι βρίσκουν δουλειά εύκολα;

Όταν θα τελειώσεις με το πτυχίο, δε θα έχεις την απαιτούμενη εμπειρία για τις δουλειές που θα μπορείς να κάνεις και θα θέλες να έχεις, και θα θεωρείσαι "overqualified" για αυτές που μπορείς να κάνεις με κλειστά τα μάτια. Για να βρω τη δουλειά που έχω τώρα, μου πήρε πάνω από 100 αιτήσεις και ξέρετε σε πόσες συνεντεύξεις με φώναξαν; Πέντε!

Υπάρχει ένα ρητό που λέει : " Those who can't do, teach". Ισχύει ; Δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή η δουλειά που έχω είναι αυτή που ονειρευόμουν να έχω όταν πρωτομάθαινα τις πρώτες γραμμές pascal στο γυμνάσιο. Ονειρευόμουν όμως να γίνω και καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Τα τελευταία δύο χρόνια και μετά από τόσες και τόσες απορρίψεις άρχισα να αναθεωρώ τη συλλογή των χαρτιών μου. Άρχισα να αμφιβάλλω για τις γνώσεις και ικανότητες μου! Δεν ήξερα αν τελικά διάλεξα λάθος δρόμο. Ξέρω κατά κάποιο τρόπο τι περιλαμβάνει το καθηγητιλίκι. Δίδασκα σε δημοτικό τα βασικά περί Υπολογιστών όσο ήμουν φοιτητής στην Ελλάδα, και ένα εξάμηνο στο πανεπιστήμιο εδώ στην Αγγλία. Δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο. Μου έρχεται πολύ φυσικό να διδάσκω, αν και μερικές φορές δεν έχω υπομονή με άτομα που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν. Όμως δεν μπορώ να αρνηθώ το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν καθηγητές. Ξέρω πολλούς συμφοιτητές μου που διορίστικαν και επειδή τους ξέρω, είμαι σίγουρος πως τα παιδιά τους θα αποκτήσουν καλές βάσεις. Είναι όλοι οι νεο-διοριζόμενοι έτσι όμως; Και ακόμα πιο σημαντικό, θα μείνουν έτσι;

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πέραν του ότι μου αρέσει να είμαι καθηγητής, σκέφτηκα και τα καλά των 3.5 μηνών διακοπών, και τους καλούς μισθούς και τη μονιμότητα. Όμως τώρα είμαι ιδιωτικός υπάλληλος. Σαν "Αρχιτέκτονας Συστημάτων" (πιασάρικος τίτλος που σημαίνει ότι είμαι προγραμματιστής) εδώ που δουλεύω έμαθα περισσότερα σε 3 μήνες από όσα θα μάθαινα σε 2 χρόνια σπουδάζοντας. Πάντα πίστευα ότι το πανεπιστήμιο, απλά σου μαθαίνει να "μαθαίνεις". Σου βάζει τις βάσεις και όταν αρχίσεις δουλειά μαθαίνεις κανονικά. Τώρα άρχισα να αναθεωρώ. Δε βιάζομαι να διοριστώ καθηγητής. Ίσως το επιδιώξω όταν κουραστώ, όμως άρχισα να σκέφτομαι την πιθανότητα να φτιάξω μια καριέρα στον ιδιωτικό τομέα πρώτα. Γιατί; Μα γιατί κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία. Την ευκαιρία για να αποκτήσω την πολυπόθητη εμπειρία.

Πριν τη δουλειά που έχω τώρα έπρεπε να βρω κάτι άμεσα για να σταθώ στα πόδια μου. Βρήκα τότε μια δουλειά σε τηλεφωνικό κέντρο. Πίστευα ότι με τα προσόντα μου θα με προωθήσουν σε ανάλογο πόστο πολύ σύντομα. Η εταίρια (Μεγάλη εταιρία φυσικού αερίου της Μεγ. Βρετανίας) δεν ήθελε σκεφτόμενους υπαλλήλους. Ήθελε άτομα που να μη σκέφτονται, να μην παίρνουν πρωτοβουλίες να ακολουθούν εντολές και να λειτουργούν σαν φυλακισμένοι. Εκεί κατάλαβα ότι τα χαρτιά μου δε θα μετρούσαν ποτέ αν δεν ήμουν καλός στις πωλήσεις.

Είναι όμως αυτό το χαρτί που θα μου επιτρέψει στο μέλλον να κάνω αίτηση για δουλειά στο πανεπιστήμιο. Όμως εγώ είμαι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, Θα ανοίξουν θέσεις για δουλειά και περισσότερα παιδιά θα μπορέσουν να μορφωθούν. Στο δημόσιο θα υπάρχει πάντα ανταγωνισμός, μέσο, μαχαιρώματα. Εντάξει θα χειροτερέψει λίγο το πράγμα με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όμως για τα παιδιά που τα ενδιαφέρει ο ιδιωτικός τομέας θα τους δώσει τα απαραίτητα εφόδια για τη δουλειά που θέλουν να κάνουν.

Το μόνο που θα θέλουν μετά θα είναι η "ευκαιρία".