Δυστηχώς η δουλειά μου είναι στα τσακίδια. Κάθε πρωί σηκώνομαι στις 07:00 και γυρνάω σπίτι 19:00. Καλό ε; Τι να κάνεις όμως που δεν παίζει αυτοκίνητο και η δουλεία, ναι δουλεία γράφει όπως λέμε σκλαβιά, είναι σε άλλη πόλη;
Κάθε πρωί λοιπόν βλέπω τα ίδια πρόσωπα που παίρνουν το ίδιο τρένο με μένα. Πράγματα που προσέχεις όταν βαριέσαι. Μια κοπέλα με ένα συνεχές θυμωμένο ύφος, που μιλάει επί μισή ώρα στο κινητό της. ΝΑΙ ΚΑΘΕ ΡΗΜΑΔΑ ΜΕΡΑ. Απίστευτο.
Ένας ψηλός γεροδεμένος τύπος, τα κορίτσια σίγουρα θα θέλαν να του πιάσουν κουβέντα, ο άνθρωπος είναι αντικειμενικά ωραίος. Έλα όμως που ο τύπος πιθανότατα μόλις έπιασε δουλειά σε γραφείο εδώ στην Αγγλία και δεν έχει προλάβει να αγοράσει πολλά κοστούμια ακόμα. Κάθε μέρα φοράει το ίδιο μπεζ κοστούμι, που μάλλον το είδα κιόλας στο τοπικό ΝΕΧΤ να κοστίζει 120 λίρες. Τώρα μόλις που έσφιξαν τα κρύα τον είδα με ένα νέο παλτό. Και πάνε πάνω από δυο μήνες που τον βλέπω.
Μια κυρία στα 35 - 40 της. Διαβάζει τη σείρα βιβλίων του Stephen King - The Dark Tower. Έχει φτάσει στο 4ο βιβλίο της σειράς (ναι διαβάζει λίγο αργά φαίνεται). Μια φορά κάθησε απέναντι μου. Όταν χτύπησε το κινητό της, άρχισε να λέει στη φίλη της τι προβλήματα περνάει ο γάμος της. Ο άντρας της είναι μα...ας και τα σχετικά.
Αλλά από όλες ... η αγαπημένη μου φιγούρα είναι ένας πυροβολημένος. Δεν ξέρω τι παίρνει ο τύπος αλλά είναι όλα τα λεφτά. Μακρύ μαλλί, με ένα κόκκινο σημάδι στο πρόσωπό του. Φοράει ΠΑΝΤΑ ένα κοστούμι, με ένα μαύρο παλτό από πανω του. Μόλις έβαψε τα κόκκινα του μαλλιά ΚΑΤΑΜΑΥΡΑ προχτές, και κάθε μέρα φτάνει στο σταθμό διαβάζοντας βιβλίο, περιοδικό ή manga. Όλα του τα βιβλία είναι fantasy epic - lord of the rings στυλ. Μόνο μια φορά άκουγε μουσική και όλοι τον έβλεπαν να χορεύει στην πλατφόρμα. Όταν δε, ανέβηκε στο τρένο μου φάνηκε πως τα μάτια του δεν εστίαζαν... σαν να είχε πάρει κάτι "ευχάριστο".
Είναι πολύ περιέργο δεν ξέρω κανένα τους, αλλά ξέρω τόσα για αυτούς. Και μάλλον το ίδιο κι αυτοί για μένα. Πάει και τέλειωσε όσοι ταξιδεύουν με Μέσα Μαζικής Μεταφοράς γίνονται πρώτης τάξεος κουτσομπόληδες.
Τρέχω τώρα έχω ένα τρένο να προλάβω.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
1 comment:
Στο δρόμο για Σίνδο, έχω παρατηρήσει πολλές φορές ότι συναντιέμαι με τα ίδια πρόσωπα στο κόλλημα του φαναριού του Καλοχωρίου - παρατηρώ ήδη πολλές φορές ένα λευκό Cinquecento μιας εταιρείας b2b και ένα Punto(?) της Τέξαπρετ με 4 άτομα που κολλάει στο αριστερό φανάρι και έχει μονίμως στο πίσω κάθισμα 2 γκόμενες που τις έχει πάρει ο ύπνος...
Για να μην πω για τους τροχονόμους - πολλές φορές στη δουλειά λέμε ότι "η ΧΑΝΘ πήγαινε καλά σήμερα, γιατί ήταν εκεί εκείνος ο νευρικός ο τροχονόμος".
Δεν είναι αυτή η καθημερινή αναπόφευκτη ρουτίνα κάπως "μίζερη"; Εντάξει, τη μιζέρια την επιτείνει το ότι είσαι μόνος σου, αμίλητος και αγουροξυπνημένος - αλλά δεν μπορώ να αποφύγω να νοιώθω κάπως "πρόβατο" όταν στρίβω στην έξοδο για ΤΕΙΘ/ΒΙΠΕΘ, όπως όλοι στη δεξιά λωρίδα της εθνικής σ'εκείνο το ύψος.
Φαντάζομαι πώς θα είναι να κατεβαίνεις με τα ίδια άτομα στον ίδιο σταθμό κάθε πρωί και να γυρνάς μαζί τους κάθε μεσημέρι.
Post a Comment