Τα κεφάλια μέσα!

"Θέλω τους φίλους μου να δω,
να πάμε βόλτα στην πλατεία,
κι όλη τη μέρα αλητεία και
το βράδυ για ποτό.

Θέλω τους φίλους μου να δω,
που 'χουν χαθεί με τις δουλειές τους,
και τις γυναίκες τις καλές τους
κι έχω μήνες να τους δω!"

Το τραγούδι αυτό το άκουσα όταν γύρισα από Αγγλία για τώρα το καλοκαίρι και με άγγιξε αμέσως. Μόνο που ήταν κάπως ανάποδο... εγώ είχα χαθεί λόγω σπουδών στο εξωτερικό. Γύρισα λοιπόν, και όπως κάθε φορά που επιστρέφεις διαπιστώνεις τα ίδια πράγματα... πόσο άλλαξαν τα πάντα στην πατρίδα σου (με τον όρο "τα πάντα" εννόω συνήθειες, στέκια και ασχολίες της παρέας σου) ενώ εσύ ακόμα είσαι με μια κάπως ρομαντική εικόνα της κατάστασης στην Ελλάδα.

Πως είχα αφήσει την Ελλάδα πριν από δύο χρόνια; Τέλειωσα τότε τη σχολή μου, και όλοι οι φίλοι μου δεν ήταν παρά φοιτητές και ενώ στο μυαλό σου γνωρίζεις πως οι μίσοι πήγαν φαντάροι και απολύθηκαν και έχουν βρει εργασία, εσύ ακόμα πιστεύεις πως θα γυρίσεις πίσω και θα είναι όλα όπως τότε που ξυπνούσες το πρωί (γύρω στις 12 το μεσημέρι τι πρωί;) και η μοναδική σου έννοια ήταν που θα πιεις τον πρωινό καφέ σου.

Δεν ήταν έτσι φυσικά! Ο κόσμος προχωράει και δεν είναι πως εγώ μένω στάσιμος, απλά δεν προχωράμε στα ίδια μέρη. Εγώ είχα βέβαια και την ευχή-κατάρα του να περάσω στην πόλη από την οποία κατάγομαι. Οι δεσμοί και οι φιλίες που έκανα από τη σχολή μου εδώ δεν ήταν ποτέ αρκετά δυνατές διότι όπως οι περισσότεροι (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις) κάνουν παρέα με τους φίλους που έκαναν από το νηπιαγωγίο-δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο-σχολή μπαλαρίνας (εμ... άκυρο το τελευταίο). Τον τελευταίο μήνα ήταν ακριβώς όπως παλιά, τα παιδιά πήραν άδεια και εμείς κάναμε περισσότερη παρέα από ποτέ. Νομίζω όμως πως τα ψέματα τέλειωσαν όμως.

Οι άδειες τέλειωσαν, οι εξεταστικές αρχίζουν σύντομα (για αυτούς που παραμένουν φοιτητές), κάποιων οι κοπέλες γύρισαν απο τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Επιστροφή στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα και στα άγχη της ζωής.

Κι εγώ; Εγώ φεύγω για Αγγλία στο τέλος της εβδομάδας με σκόπο να προχωρήσω και εγώ λίγο παρακάτω με σκοπό ίσως κάπου στο μέλλον να μπορέσω να συναντήσω τους άλλους σε κάποιο σταυροδρόμι και να έχουμε κοινή καθημερινότητα και κοινή ρουτίνα.

Άντε ξεκινάμε... Ταξιιιιιιιιιιιιιιιιιιιί!!!