Δεν ήταν ανάγκη...

...να βγεις στη σύνταξη επειδή δεν πρόλαβες να με γνωρίσεις Βασιλάκη μου, αλλά να ξέρεις ότι το εκτιμώ βαθύτατα. Το σύντομο ταξιδάκι στις ΗΠΑ έλαβε τέλος πριν από λίγες μέρες. Δεν μπορέσαμε να κάνουμε ιδιαίτερο τουρισμό, αλλά τι περιμέναμε αφού πήγαμε επαγγελματιό ταξίδι.

Από που να ξεκινήσω λοιπόν; Από το ταξίδι μάλλον. Πετάξαμε μέσω Άμστερνταμ, και ξεκινήσαμε στις 09:00 (ώρα Άγγλιας). Στο Seattle φτάσαμε 14:25 (τοπική ώρα - 8 ώρες πίσω δηλαδή). Το αεροπλάνο ήταν κουραστικό και στενάχωρο, αν ακούτε ιστορίες του στυλ, τα υπερατλαντικά έχουν πιο πολύ χώρο μην τους πιστέψετε, εκτός αν πετάτε Business Class. Το μόνο θετικό ήταν το video on demand που σου παρείχε τη δυνατότητα να επιλέξεις τι ήθελες να δεις από μια μεγάλη λίστα ταινιών και μάλιστα τελευταίας προβολής.

Υποθέτω το πιο εκνευριστικό πράγμα μετά από ένα 10ωρο ταξίδι είναι τα τελωνεία της Αμερικής. Η ουρά που περιμένεις μέχρι να σου κάνουν ανάκριση για το που θα μείνεις, πόσο θα κάτσεις, γιατί είσαι εκεί κλπ είναι ατελείωτη...

δηλαδή δεν τελειώνει...

ναι ακόμα εκεί είμαι...

Αφού πήραμε τις βαλίτσες μας και πήραμε ταξί για το Redmond, Washington. Το ίδιο βράδυ πήγαμε στο http://www.redrobin.com/ για φαγητό. Το σοκ που προκάλεσα όταν ζήτησα fanta (κατά την αγγλική προφορά) κι όχι faintaaah (κατά την αμερικάνικη) ήταν απίστευτο. Συνεννοηθήκαμε τελικά βέβαια και πήγαμε και ξεραθήκαμε όσο πιο αργά μπορούσαμε για να προσαρμοστούμε στο νέο ωράριο.

Το Redmond είναι ένα προάστιο του Seattle που έγινε βασικά μια δεύτερη ονομασία για τα κεντρικά της microsoft. Είναι ένα μικρό προάστιο 45000 κατοίκων πάνω κάτω, κι αν σκεφτείς ότι στα κεντρικά της Microsoft δουλεύουν 30000 ψυχές (αφού τις έχει αγοράσει ο διάολος Bill) τότε βγάζεις το συμπέρασμα ότι το μισό Redmond δουλεύει στη Microsoft.

Το Microsoft Corporate Campus δε σου δίνει σε καμιά περίπτωση την αίσθηση εταιρίας. Η τεράστια έκταση του (750 στρέμματα) και ο αριθμός των κτιρίων (100 πάνω κάτω) σου δίνουν την αίσθηση ότι είσαι σε ένα τεράστιο πανεπιστήμιο.

Είχαμε 3 μέρες training στα κεντρικά, και κατά τη διάρκεια αυτή γνωρίσαμε, άτομα μέσα στην εταιρία με αρκετά υψηλές θέσεις. Το εκπληκτικό ήταν ότι όλοι όσοι γνωρίσαμε μας ήξεραν. Και δεν εννοώ όλους τους εκπαιδευόμενους που ήρθαν από διάφορες εταιρίες, εννοώ εμάς προσωπικά. To 1o πράγμα που μου είπε ο Senior Product Manager ήταν ότι χάρηκε που όλα πήγαν καλά με τη Βίζα μου, κι ότι τον ενδιαφέρει πάρα πολύ το προϊόν μας. Αυτό βέβαια οφείλεται στην εξαιρετική συνεργασία τους με το αφεντικό μας τόσα χρόνια, καθώς και στην αξία που δίνει το προϊόν μας στο δικό τους.

Για όλους εσάς που μισείτε τη μονοπωλειακή της πολιτική, και τα ακέφαλα κοτόπουλα που θυσιάζουν στο σατανικό βωμό του χρήματος σταματήστε εδώ διότι δεν ξέρω πόσο θα αντέξει η καρδιά σας. Δε θα μπω στη διαδικασία να πλέξω το εγκώμιο της Microsoft, αλλά το περιβάλλον είναι εξαιρετικά ανθρώπινο, κι αυτό που με εξέπληξε θετικά είναι ότι πήγαμε εκεί για εκπαίδευση, αλλά σε πολλά θέματα και παρουσιάσεις, οι επικεφαλείς του τμήματος με το οποίο δουλεύουμε, ρωτούσαν εμάς (τους συνεργάτες) ποια κατεύθυνση θα θέλαμε να ακολουθήσουν για να κάνουν τη δική μας ζωή ευκολότερη, αντί να μας πουν "έτσι θα γίνει live with it".

Μέσα στο χώρο της εταιρίας, συζητήσεις ακούγονται δεξιά και αριστερά από program managers κλπ, που κριτικάρουν κάποιες αποφάσεις που έχουν πάρει, τις συγκρίνουν με παρόμοιες της Google και Apple ανοιχτά, και προσπαθούν να μάθουν από τα λάθη τους καθώς και από τα λάθη και τις επιτυχίες των άλλων. Είχα την εντύπωση ότι θα φοβόσουν να αναφέρεις τα ονόματα άλλης εταιρίας λογισμικού. Κάθε άλλο παρά όμως!

Το περιβάλλον είναι εκπληκτικό. Οι εργαζόμενοι έχουν στη διάθεση τους ψυγεία τοποθετημένα στις κουζίνες κάθε κτιρίου, που προσφέρουν τα πάντα δωρεάν (αναψυκτικά, γάλατα, χυμούς, παγωτά κλπ) καθώς και μπισκότα, δημητριακά και καφέ starbucks εντελώς δωρεάν. Δεν ξέρω αν προσφέρουν και φαγητό καθημερινά σε όλους τους εργαζόμενους, φαντάζομαι αυτό είναι γενικά ακριβό, όμως στο κτίριο που είμασταν μάθαμε ότι φαγητό προσφέρεται καθημερινά δωρεάν από catering (μόνο για τους εργαζόμενους στο κτίριο εκείνο όμως). Οπότε κάθε μέρα υπήρχε επιλογή από almond croissants, pain au chocolat, κρεατικά, vegetarian, σαλάτες και άλλα.

Επίσης επωφελούνται από το Microsoft store, με τιμές κόστους για όλους τους υπαλλήλους. Μπορείς να βρεις όλα τα προϊόντα της εταιρίας σε εξευτελιστικές τιμές (software αλλά και hardware). Μας επέτρεψαν να πάμε και μας έδωσαν ειδική άδεια με όριο 120$ για να αγοράσουμε ότι θέλουμε (έτσι πήρα το εργονομικό wireless πληκτρολόγιο και mouse με 20 λιρίτσες!!! ). Το λογισμικό ήταν ακόμα φτηνότερο. Vista Ultimate με 20 - 30 λίρες (λυπάμαι δεν θυμάμαι ακριβώς), αλλά και το expression blend ( 30 λίρες - λογισμικό που σου επιτρέπει να δημιουργήσεις το δικό σου GUI για WPF εφαρμογές σε .ΝΕΤ 3.5 ) αντί για £453.99 που πουλιέται στην αγορά! Μπορείς να πεις ebay;;;;

Δεν προλάβαμε να δούμε πολύ το Seattle και τη γύρω περιοχή. Τα social events περιλάμβαναν barbeque στο χώρο του campus (εξαιρετικό φαγητό και πάλι!!!!!!!), καθώς και επιδειξη μπιλιάρδου από επαγγελματία στο Bellevue (ένα άλλο προάστιο του Seattle). Οπότε η μοναδική ευκαιρία να δούμε το Seattle ήταν την τελευταία μέρα του ταξιδιού. Πήραμε τη λιμουζίνα λοιπόν από το ξενοδοχείο (ναι ναι λιμουζίνα γιατί παραξενεύεστε), και πήγαμε στην καφεδούπολη της αμερικής.

Στη μέκκα του Starbucks.

Ένα παράξενο φαινόμενο ήταν ότι δεν είδαμε MacDonalds πουθενά. Αντίθετα σε κάθε τετράγωνο υπήρχε ένα καφέ (μην πάει το μυαλό σας σε ποικιλία, Starbucks ή Best Seattle Coffee). Αυτά τα δυο έβλεπες παντού. Βέβαια εκεί άνοιξε το 1ο - 1ο Starbucks οπότε καταλαβαίνετε τη λόξα τους. Δυστυχώς τα ποτηράκια από εκεί ήταν άθλια, οπότε δεν άξιζε να αγοράσεις κάτι, αρκέστηκα στις φωτος.

Βασιλάκη μου...

...σου έρχομαι. Όλα εξελίχτηκαν ομαλά. Πριν από περίπου ένα μηνα μου ανακοίνωσαν ότι θέλουν να στείλουν τους δυο lead-developers της εταιρίας για εκπαίδευση στα κεντρικά της Microsoft στο Redmond. Ο ένας από αυτούς τους δυο είμαι εγώ φυσικά (τι γελάτε ρε;). Βέβαια αυτό είχε και σαν συνέπεια την ανάγκη να πάω να βγάλω βίζα για τις Ηνωμένες Πωλητείες Αμερικής.

Η διαδικασία του να βγάλεις βίζα είναι άκρως εκνευριστική. Το τηλέφωνο που παίρνεις στην πρεσβεία για να κλείσεις ραντεβού χρεώνει 1 λίρα και 20 πένες το λεπτό!!! Σιγά ρε μεγάλε όυτε ροζ τηλέφωνα να κάναμε. Μου είπαν αρχικά ότι δεν έχουν διαθέσιμα ραντεβού μέχρι τον Ιούλιο (το ταξίδι μου είναι στις 16 Ιουνίου). Αμέσως με έπιασε μια μικρή τζι... καλά ας μη λέμε και βλακείες μιας και ζούμε σε εποχές μεγάλου αδερφού!

Ευτυχώς τελικά υπήρξε μια ακύρωση για τις 2 Ιουνίου, έκλεισα το ραντεβού (χρέωνε $131). Αρχιματζίρηδες. Και καλά η βίζα είναι δωρεάν! Η Ελλάδα παραμένει η μόνη χώρα της ΕΕ (από τα αρχικά 12 μέλη) που χρειάζεται ακόμα βίζα για να πάει στις ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ ακούτε ραντεβού και χαίρεστε. Δεν υπάρχουν ραντεβού είναι χειρότερα από ελληνική υπηρεσία εκεί μέσα. Όταν ήρθε το χαρτί με τα δικαιολογητικά που έπρεπε να έχω μαζί μου τρόμαξα! Μόνο αίμα για DNA δε μου ζήτησαν. Μου τόνισαν επίσης ότι πρέπει να προσέχω να μην κοπώ στα δάχτυλα ή να μη βγάλω φουσκάλες γιατί τότε δε θα μπορούν να πάρουν τα αποτυπώματα μου και δε θα προχωρήσουν την άιτησή μου. Λες και είναι κάτι που κάνεις για ευχαρίστηση και πρέπει να το κόψεις λόγω νηστείας. Οπότε περίμενα να δω κάτι το οργανωμένο.

Με το που μπαίνω έπαθα το σοκ. Περίπου 300 – 500 άτομα σε ένα μεγάλο χώρο. Όλα με νουμεράκι, περιμένοντας τη σειρά τους. Και εντάξει αυτό πάει κι έρχεται, είχα περίπου 30 – 40 άτομα μπροστά μου λέω οκ θα ξεμπερδέψουμε σύντομα. Μετά την ψιλιάζομαι τη δουλειά. Η διαδικασία ακολουθεί 3 στάδια. Το 1ο είναι απλά για να παραδώσεις τα έγγραφα. Περίμενα 45 λεπτά για αυτό. Μετά μου λένε καθήστε και θα σας ξαναφωνάξουμε για τη συνέντευξη. Δε σου λένε όμως ότι τα νούμερα για το 2ο στάδιο τα φωνάζουν τυχαία. Δεν πήγαιναν με τη σειρά... από το 1125 στο 1378, σαν καγκουρώ (εγώ είχα το 1263). Μετά από 2 ώρες περίπου, φωνάζουν και το δικό μου.

Προετοιμασμένος πλησιάζω έτοιμος να τους μιλήσω και να τους εξηγήσω γιατί θέλω να πάω Αμερική. Ήταν εκεί μια σαχλή αμερικάνα με φωνή bimbo ξανθειάς, που χωρίς ένα γεια ένα κάτι ρε αδερφέ, αρχίζει: “Computer Systems Architect, what’s that?” Άντε τώρα να της εξήγησεις, αυτή μπορεί να νόμισε ότι σχεδιάζουμε ηλεκτρονικά κτίρια! Η 2η ερώτηση ήταν “What are you doing for Microsoft?”. Έπεσα στον πειρασμό να της πω «το θέμα είναι τι κάνει η Microsoft για μένα» παραφράζοντας το γνωστό “it’s not what your country can do for you, it’s what you can do for your country” του JFK ξέρετε. Τρίτη και τελευταία ερώτηση πόσα λεφτά βγάζω. Σιγά μην κάνω και φορολογική δήλωση. Τι σε νοιάζει πόσα βγάζω, αφού σου λέω ότι ο εργοδότης μου θα τα πληρώσει όλα. Τέλος μου λέει ότι σου εγκρίνω την βίζα και τουριστική και επαγγελματική για 120 μήνες. Της λέω δηλαδή για 10 χρόνια. Όχι μου λέει για 120 μήνες... Μαάαλιστα. 120 παίρνουμε αν πολλαπλάσιάσουμε το IQ σου με το 8.

3ο Στάδιο είναι η ουρά για το κούριερ που πρέπει να πληρώσεις για να σου στείλουν το διαβατήριο. Φεύγοντας μου λέει η τύπισσα, πρέπει να έχετε ένα είδος ταυτότητας για να παραλάβετε το διαβατήριο. Της λέω ότι έχω την ταυτότητα της χώρας μου. Έχει και φωτογραφία επάνω κλπ. Η απάντηση της ήταν εκπληκτική: «Δεν είναι αρκετά καλή, πρέπει να έχετε μια τραπεζική κάρτα καλύτερα».

ΕΛΕΟΣ. Μια ταυτότητα που εκδίδεται από ένα κράτος και είναι αρκετό για όλη την Ευρώπη, δεν κάνει για έναν κούριερ; Αντίθετα με χρεωστική κάρτα με τυπογραφικό λάθος στο όνομα που εκδίδεται από τράπεζα είναι αρκετό;

Μετά αναρωτιέσαι πως γίνεται οι επιθέσεις!

...Salmiakin

Πριν 10 μέρες περίπου, έφυγα για Σουηδία για ένα συνέδριο και ένα σεμινάριο. Ο supervisor μου με ένα τελείως δημοκρατικό τρόπο με έβαλε, να γράψω ένα paper και να παρουσιάσω γιατί θα ήταν καλή κίνηση για το διδακτορικό μου. Δεν είχα πρόβλημα με αυτό, αλλά όταν σου το αναθέτει μια εβδομάδα πριν το συνέδριο καταλαβαίνετε τι δουλειά πέφτει.

Να μην τα πολυλογώ το paper γράφτηκε, και η παρουσίαση έγινε την τελευταία μέρα του συνεδρίου. Τα αρχικά 68 slides κόπηκαν στα 27 για να μπορέσω να την κάνω μέσα σε 20 λεπτά. Το θετικό της υπόθεσης ήταν ότι ήμουν πολύ άνετος κατά τη διάρκεια της παρουσίασης κι το feedback που έλαβα από τους διοργανωτές ήταν εξαιρετικό. Μάλιστα ο ένας μου είπε ότι ήταν η καλύτερη που παρακολούθησε σε αυτό το συνέδριο, κι αυτό σημαίνει πολλά!

Εκεί περάσαμε όμορφα (ειδικά που ήταν όλα πληρωμένα από το πανεπιστήμιο). Είχαμε και ένα φίλο ο οποίος είναι από εκεί και μας έδειξε όλα τα όμορφα μέρη. Έπρεπε να φέρω και αλμυρή γλυκόριζα από εκει που μου την έκαναν παραγγελία (salmiakin). Πως την τρώνε αυτή την αηδία δε μπορώ να καταλάβω.

Μετά την επιστροφή το πήρα λίγο χαλαρά (όχι όσο θα θέλα διότι είχα και τη δουλειά) αλλά τουλάχιστον δε διάβαζα στο σπίτι όσο πριν τη Σουηδία. Είναι δύσκολο να ξαναρχίσω σε εκείνους τους ρυθμούς πάλι αλλά σιγά σιγά πρέπει να πιεστώ και να ξαναρχίσω. Το διδακτορικό πρέπει σιγά σιγά να τελειώσει.

Στη δουλειά τα πράγματα δεν είναι πολυ καλά. Δεν έχει κανένας παράπονο από μένα (πως θα μπορούσαν άλλωστε), αλλά έχω εγώ από αυτούς. Αρκετά μάλιστα. Το περιβάλλον δε μου κάνει πλέον. Γενικά ο φόρτος εργασίας δε μου επιτρέπει να γράφω πολλά άρθρα αλλά ευελπιστώ ότι αυτό θα αλλάξει σε κάποια φάση.

Θα επέλθουν αρκετές αλλαγές σύντομα, οπότε stay tuned.

Η αλήθεια του Πήτερ Παν

Έχω μαζεμένα πράγματα να γράψω... από το μυαλό μου βγαίνουν όμως όλα μαζί άτακτα. Αν και θα προσπαθήσω να τους δώσω μια συνοχή μην τρομάξεις αν δεν καταλάβεις τα πάντα. Οι σκέψεις του καθενός στο κάτω κάτω είναι προϊόν των βιωμάτων του, και πολλές φορές τα βιώματα αυτά δεν έρχονται με τη σειρά. Πολλές φορές σε βομβαρδίζουν με ένα ρυθμό που σε κάνει να τα χάνεις.

Είναι αυτά τα βιώματα που μας κάνουν να παίρνουμε αποφάσεις για τη ζωή μας. Πόσοι όμως μαθαίνουν από τα λάθη τους; Και πόσοι είναι αρκετά σοφοί ώστε να μάθουν από τα λάθη άλλων; Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δυστυχώς πρέπει να κάνουν αυτοί οι ίδιοι τα λάθη τους για να καταλάβουν το μάθημα τους. Δεν είναι έτσι όμως. Βιώματα δεν είναι μόνο αυτά που περνούμε εμείς οι ίδιοι αλλά και αυτό που ζούμε κι εμείς ως τρίτοι παρατηρητές σε ένα πρόβλημα που περνάει ο διπλανός μας.

Κάθε μέρα παίρνουμε μαθήματα όμως αρνούμαστε να τα προσέξουμε σκεφτόμενοι ότι αυτό που είδαμε να παθαίνει ο διπλανός μας δεν πρόκειται ποτέ να συμβεί σε εμάς, όπως σκέφτεται ένας έφηβος όταν λέει γιατί να μάθω τα μαθηματικά αφού δε θα τα χρειαστώ ποτε; Έρχεται όμως μια μέρα που αυτός ο έφηβος γίνεται ενήλικας και πρέπει να ξέρει να υπολογίζει φορολογία κλπ κλπ ώστε να μην τον κλέβει το κράτος ο εργοδότης του ή γενικά άλλοι όχι απαραίτητα πιο έξυπνοι, αλλα που πρόσεχαν όταν έπρεπε και τώρα εκμεταλλεύονται καταστάσεις.

Βέβαια πρέπει πάντα να κρατάς το μυαλό σου αρκετά ανοιχτό και να ακούς τις γνώμες και τις συμβουλές των άλλων. Και να τις σκέφτεσαι ΟΛΕΣ καλά πριν αποφασίσεις τι θα ακολουθήσεις. Με ενοχλεί αφάνταστα το γεγονός ότι άνθρωποι είναι περισσότερο διαθέσιμοι να απομονωθούν απο το οικείο τους περιβάλλον όταν αυτό τους πάει κόντρα παρά να ανοίξουν τα στραβά τους και να ακούσουν. Φάσκω όμως και αντιφάσκω εδώ. Γιατί ναι μεν να ακούς και να τους ακούς όλους... αλλά όχι τυφλά και όχι πάντα με το ίδιο βάρος. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν αποδείξει πολλάκις τι αξίζουν και είναι κρίμα να τους αγνοείς απλά και μόνο επειδή δε σου αρέσει τι έχουν να σου πουν. Στο τέλος όμως ένας θα πάρει την απόφαση. Θα έχει μάθει όμως από τα βιώματα των άλλων;

Όταν λέω να μην ακούς τυφλά εννοώ να προσπαθείς να καταλάβεις γιατί κάποιος σου λέει αυτά που σου λέει. Γιατί ο φίλος σου θα πει «όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες» και η φίλη σου «όλοι οι άνδρες είναι γουρούνια;». Που βασίζουν τις απόψεις τους; Εντάξει καποιες και κάποιοι μπορεί να είναι, αλλά τι έζησαν αυτοί για να τους κάνει να έχουν τέτοιες απόψεις; Κακές σχέσεις, κακοί γονείς όλα παίζουν ρόλο... Έτσι λένε οι ψυχολόγοι τουλάχιστον.

Μέχρι εδώ δεν ήξερα τελικά αν θα το ανέβαζα αυτό εδώ.. γιατί δεν ξέρω αν βγήκε κάτι από όλη αυτή τη μαλακία που έγραψα. Ξέρω μόνο ένα πράγμα, από τα δικά μου βιώματα αν θέλετε κρατήστε το κι εσείς. Αναγνωρίστε τι είναι σημαντικό και τι έχει αξία στη ζωή σας, και κρατήστε το με νύχια και με δόντια. Μη μεγαλώσετε ποτέ... Ωριμάστε αλλά μείνετε νέοι!