Βασιλάκη μου...

...σου έρχομαι. Όλα εξελίχτηκαν ομαλά. Πριν από περίπου ένα μηνα μου ανακοίνωσαν ότι θέλουν να στείλουν τους δυο lead-developers της εταιρίας για εκπαίδευση στα κεντρικά της Microsoft στο Redmond. Ο ένας από αυτούς τους δυο είμαι εγώ φυσικά (τι γελάτε ρε;). Βέβαια αυτό είχε και σαν συνέπεια την ανάγκη να πάω να βγάλω βίζα για τις Ηνωμένες Πωλητείες Αμερικής.

Η διαδικασία του να βγάλεις βίζα είναι άκρως εκνευριστική. Το τηλέφωνο που παίρνεις στην πρεσβεία για να κλείσεις ραντεβού χρεώνει 1 λίρα και 20 πένες το λεπτό!!! Σιγά ρε μεγάλε όυτε ροζ τηλέφωνα να κάναμε. Μου είπαν αρχικά ότι δεν έχουν διαθέσιμα ραντεβού μέχρι τον Ιούλιο (το ταξίδι μου είναι στις 16 Ιουνίου). Αμέσως με έπιασε μια μικρή τζι... καλά ας μη λέμε και βλακείες μιας και ζούμε σε εποχές μεγάλου αδερφού!

Ευτυχώς τελικά υπήρξε μια ακύρωση για τις 2 Ιουνίου, έκλεισα το ραντεβού (χρέωνε $131). Αρχιματζίρηδες. Και καλά η βίζα είναι δωρεάν! Η Ελλάδα παραμένει η μόνη χώρα της ΕΕ (από τα αρχικά 12 μέλη) που χρειάζεται ακόμα βίζα για να πάει στις ΗΠΑ. Εν τω μεταξύ ακούτε ραντεβού και χαίρεστε. Δεν υπάρχουν ραντεβού είναι χειρότερα από ελληνική υπηρεσία εκεί μέσα. Όταν ήρθε το χαρτί με τα δικαιολογητικά που έπρεπε να έχω μαζί μου τρόμαξα! Μόνο αίμα για DNA δε μου ζήτησαν. Μου τόνισαν επίσης ότι πρέπει να προσέχω να μην κοπώ στα δάχτυλα ή να μη βγάλω φουσκάλες γιατί τότε δε θα μπορούν να πάρουν τα αποτυπώματα μου και δε θα προχωρήσουν την άιτησή μου. Λες και είναι κάτι που κάνεις για ευχαρίστηση και πρέπει να το κόψεις λόγω νηστείας. Οπότε περίμενα να δω κάτι το οργανωμένο.

Με το που μπαίνω έπαθα το σοκ. Περίπου 300 – 500 άτομα σε ένα μεγάλο χώρο. Όλα με νουμεράκι, περιμένοντας τη σειρά τους. Και εντάξει αυτό πάει κι έρχεται, είχα περίπου 30 – 40 άτομα μπροστά μου λέω οκ θα ξεμπερδέψουμε σύντομα. Μετά την ψιλιάζομαι τη δουλειά. Η διαδικασία ακολουθεί 3 στάδια. Το 1ο είναι απλά για να παραδώσεις τα έγγραφα. Περίμενα 45 λεπτά για αυτό. Μετά μου λένε καθήστε και θα σας ξαναφωνάξουμε για τη συνέντευξη. Δε σου λένε όμως ότι τα νούμερα για το 2ο στάδιο τα φωνάζουν τυχαία. Δεν πήγαιναν με τη σειρά... από το 1125 στο 1378, σαν καγκουρώ (εγώ είχα το 1263). Μετά από 2 ώρες περίπου, φωνάζουν και το δικό μου.

Προετοιμασμένος πλησιάζω έτοιμος να τους μιλήσω και να τους εξηγήσω γιατί θέλω να πάω Αμερική. Ήταν εκεί μια σαχλή αμερικάνα με φωνή bimbo ξανθειάς, που χωρίς ένα γεια ένα κάτι ρε αδερφέ, αρχίζει: “Computer Systems Architect, what’s that?” Άντε τώρα να της εξήγησεις, αυτή μπορεί να νόμισε ότι σχεδιάζουμε ηλεκτρονικά κτίρια! Η 2η ερώτηση ήταν “What are you doing for Microsoft?”. Έπεσα στον πειρασμό να της πω «το θέμα είναι τι κάνει η Microsoft για μένα» παραφράζοντας το γνωστό “it’s not what your country can do for you, it’s what you can do for your country” του JFK ξέρετε. Τρίτη και τελευταία ερώτηση πόσα λεφτά βγάζω. Σιγά μην κάνω και φορολογική δήλωση. Τι σε νοιάζει πόσα βγάζω, αφού σου λέω ότι ο εργοδότης μου θα τα πληρώσει όλα. Τέλος μου λέει ότι σου εγκρίνω την βίζα και τουριστική και επαγγελματική για 120 μήνες. Της λέω δηλαδή για 10 χρόνια. Όχι μου λέει για 120 μήνες... Μαάαλιστα. 120 παίρνουμε αν πολλαπλάσιάσουμε το IQ σου με το 8.

3ο Στάδιο είναι η ουρά για το κούριερ που πρέπει να πληρώσεις για να σου στείλουν το διαβατήριο. Φεύγοντας μου λέει η τύπισσα, πρέπει να έχετε ένα είδος ταυτότητας για να παραλάβετε το διαβατήριο. Της λέω ότι έχω την ταυτότητα της χώρας μου. Έχει και φωτογραφία επάνω κλπ. Η απάντηση της ήταν εκπληκτική: «Δεν είναι αρκετά καλή, πρέπει να έχετε μια τραπεζική κάρτα καλύτερα».

ΕΛΕΟΣ. Μια ταυτότητα που εκδίδεται από ένα κράτος και είναι αρκετό για όλη την Ευρώπη, δεν κάνει για έναν κούριερ; Αντίθετα με χρεωστική κάρτα με τυπογραφικό λάθος στο όνομα που εκδίδεται από τράπεζα είναι αρκετό;

Μετά αναρωτιέσαι πως γίνεται οι επιθέσεις!