Do you know who you're talking to ... ρε;

Από την ημέρα που γύρισα από Ελλάδα περίμενα αυτή τη ρημάδα την αύξηση. Θα μου πείτε, κάτσε ρε τσαχπίνη έπιασες δουλειά τον Οκτώβρη και θες και αύξηση; Δε θα διαφωνούσα, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση ισχύουν τα εξής:

Για τρεις μήνες περνάς από περίοδο αναστολής, και κατά αυτήν την περίοδο ο εργοδότης πληρώνει ένα κάτι-τις παραπάνω στο γραφείο εργασίας που σε προώθησε. Όποτε το συνήθες είναι να σου δίνει εσένα κάτι παραπάνω όταν γίνεσαι μόνιμος, συν το γεγονός ότι τώρα αντί μιας εβδομάδας προειδοποίηση (είτε από την πλευρά μου αν αποφασίσω να φύγω είτε από την μεριά τους αν αποφασίσουν να πάρω τα βουνά και τα λαγκάδια να δω αν έρχονται) γίνεται ένας μήνας.

Γυρνώ λοιπόν 8 Ιανουαρίου και μια εβδομάδα αργότερα περιμένω το review μου. Έλα όμως που δε γινόταν.
... Περνάει ο καιρός, τα λουλουδάκια αρχίζουν να ανθίζουν (κάπου αλλού όμως γιατί εδώ ακόμα και σήμερα χιονίζει) και τελικά σαν θαύμα, το 1ο στάδιο του review γίνεται την Παρασκευή. Είναι δύο τα στάδια, το 1ο με τον προϋστάμενο, και το 2ο με το γενικό διευθυντή και ιδιοκτήτη της εταιρίας όπου θα αποφασιστεί το χρηματικό με βάση τα σχόλια από τον προϋστάμενο. Όλα πήγαν τέλεια. Μου αναγνώρισε ότι κάνω τη δουλειά τριών προγραμματιστών μαζί (πω ρε παιδί μου, μην πούμε καμιά μαλακία αμέσως να σχολιάσετε), κι ότι είναι πολύ ευχαριστημένος αν και θα ήθελε να βελτιωθώ σε 2 - 3 σημεία... no argument there.

Τη χθεσινή μέρα την περίμενα πως και πως. Δυστυχώς όμως δεν ήλπιζα σε πολλά. Φρόντισαν οι δύο συνεργάτες μου να με προετοιμάσουν. "Μην περιμένεις πολλά... Ακόμα δεν ήρθαν πολλά έσοδα στην εταιρία... παραπάνω από Χ το μήνα αποκλείεται". Το Χ σημαίνει ψίχουλα εν ολίγοις (για τα δεδομένα της Αγγλίας, γιατί για την Ελλάδα πάλι πολλά είναι ), ούτε καν τα μισά μου μεταφορικά έξοδα δεν καλύπτουν. Αυτό που με πλήγωσε πιο πολύ ήταν ότι δεν έγινε καν συνάντηση να παζαρέψω. Ήρθε η λογίστρια κουνάμενη σινάμενη και μου λέει ορίστε το γράμμα σου για την αναθεώρηση του μισθού σου. Το ανοίγω και ναι... Χ.

Ε ρε μην είδατε τον Compiler και δεν τον φοβηθήκατε. Τα παίρνω στο κρανίο σαν άλλος ghost rider. Λέω μέσα μου δε μπορεί έτσι στα μουλωχτά ρε; Σήμερα με σκατά ψυχολογία επέστρεψα στη δουλειά. Κατά το μεσημεράκι στέλνω το ημέλι στον διευθυντή:

"Dude,

This office isn't big enough for the both of us. You have 'till sundown to vanish from my sight, before I come up like a bull in a glass shop and make everything pussy - hat".

Εντάξει δεν του τα είπα ακριβώς έτσι αλλά το πιάνετε νομίζω. Με τα πολλά πήγα και τον βρήκα μιλήσαμε και του έδωσα να καταλάβει ότι δε μπορεί να με πιάνει κορόιδο εμένα... You know who I am, re?

Το παράξενο ήταν ότι δεν έκανε παζάρι καθόλου. Όχι μόνο μου έδωσε 2*Χ τελικά αλλά και τα αναδρομικά (σαν να πήρα την αύξηση τον Ιανουάριο). Τέλος καλό όλα καλά... Δυστυχώς δεν πήραμε αυτοκίνητο, αλλά την επόμενη φορά αυτό.

Εντάξει δεν του τα είπα ακριβώς

Gender-Confused!

Όσο δούλευα στην αγαπημένη μου εταιρία φυσικού αερίου εδώ στο νησί, πήρα ένα τηλεφώνημα από ένα πελάτη, του οποίου το πρόβλημα το αναλάμβανε ένα άλλο τμήμα. Ευγενικά λοιπόν ενημερώνω τον πελάτη ότι πρέπει να τον μεταφέρω και τον βάζω on hold. Παίρνω λοιπόν τηλέφωνο και μου απαντά ο συνάδελφος με κάπως βαριά φωνή:

- Γεια (του λέω) είμαι από το τάδε τμήμα και έχω έναν πελάτη για το δείνα πρόβλημα.
- Δεν έχει κανένα πρόβλημα (απαντάει) πέρασε τον, πες του ότι το όνομα μου είναι ... Αμάντα!
- ....
- Είσαι ακόμα εκεί; (με ρωτάει)
- Αμάντα;
- Ναι (μου λέει)

Αργότερα τον γνώρισα. Ένας τύπος 1,85 μ. με γυαλιά με μια ωραία φουστίτσα, τακουνάκια, ζακετούλα και μια καταπληκτική γυναικεία κόμμωση. Έμαθα επίσης ότι είναι και παντρεμένος με δυο παιδάκια...

Ο λόγος που θυμήθηκα αυτό το περιστατικό είναι μια σκατόγρια που βλέπω κάθε μέρα όταν πάω δουλειά και μου χαλάει τη διάθεση. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάθε φορά που την/τον βλέπω μου έρχεται να πάω να της/του σπάσω τα μούτρα. Έχει ένα μόνιμο σιχαμένο χαμόγελο ζωγραφισμένο στη μούρη της σαν το Joker που έκανε Bottox, Lifting και εγχείρηση αλλαγής φύλου μαζί.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ρατσιστή, σεξιστή ή ότι άλλο λέγεται (κι όσοι με λένε κακό να τους καεί το mac τους), αλλά είναι κάποια πράγματα που μου χαλούν την αισθητική.

Ε Λ Ε Ο Σ ρε παιδιά!

Compiler goes to the movies!

Μετά από την παρότρυνση του μιση... αγαπητού dtsomp είναι καθήκον μου να γράψω τις 7 αγαπημένες μου ταινίες, ευχόμενος, την επόμενη φορά που κάποιος θα έχει την φαεινή ιδέα να μάθει στοιχεία από άλλους bloggers να μην ανεβάσει κι άλλο τον αριθμό (5 στοιχεία για τον εαυτό μας, 7 ταινίες... 25 βιβλία και πάει λέγοντας).

Οπότε, οι 7 αγαπημένες ταινίες μου είναι:

Lord of the rings: Μιλάμε για τη μεγαλύτερη ταινία όλων των εποχών. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τίποτα δεν μπορεί να την περιγράψει σωστά... έπος!

Pitch Black: Μια low-budget sci-fi ταινία με τον Vin Diesel. Ποιος λογικός άνθρωπος θα την έβαζε σαν αγαπημένη του; Κι όμως, την είδα την ταινία χωρίς να ξέρω ποιος είναι ο Vin Diesel και χωρίς να ξέρω την υπόθεση. Μου άρεσε η ιδέα του πρωταγωνιστή να είναι στην ουσία κακός και να μένει κακός ως το τέλος. Γαμάτη ιδέα με την έκλειψη επίσης. Τι να πω; Μου άρεσε.

Equilibrium: Αν μια ταινία είπε όσα είχε να πει το matrix με πολύ καλύτερο τρόπο αυτή ήταν το equilibrium. Ο Christian Bale είναι άπαιχτος εδώ. Απίστευτες σκηνές δράσης που δεν κουράζουν, κι ο παραλληλισμός με φασισμό και ναζισμό είναι εμφανής σε όλην την ταινία.

Dark City: Σκοτεινή ταινία που όπως και παραπάνω έχει μερικά στοιχεία που το matrix έκλεψε. Πολύ καλό σενάριο αξίζει πιστέψτε με.

Sin City: Τι να πεις για αυτήν την ταινία; Η έβδομη και ενάτη τέχνη ενωμένες. Μιας και είμαι λάτρης και των δυο της δίνω άγιστα τγία.

Crouching Tiger, Hidden Dragon: Η πρώτη ταινία που έφερε τον κινέζικο κινηματογράφο, στο προσκήνιο. Απίστευτες χορογραφίες πολεμικών τεχνών, με καταπληκτικούς ηθοποιούς. Μετά ακολούθησαν πολλές ταινίες παρόμοιες, ανάμεσά τους οι “House of Flying daggers”, “Hero”, “Fearless” κλπ.

Indiana Jones: Δεν χρειάζονται σχόλια νομίζω.

Με τη σειρά μου θα παροτρύνω όσους ξέρω.

Redpill
Astroholic
Chemist
Zouzounia (Μετράνε για 2)
Ka8y
Nenya

Νέα από το νησί.

Με αφορμή την επιλογή του Σαρμπέλ και το τραγούδι "Γεια σου μαρία, γεια και σε σένα, δεν είσαι η Μαντόνα, με πολύ αγάπη" σας γράφω αυτό που έγραφε η εφημερίδα Metro σήμερα για τη Eurovision. Λέει λοιπόν ότι ο τραγουδιστής Brian Harvey που δεν τον ξέρει ούτε η μάνα του, θέλει να εκπροσωπήσει την Αγγλία στο διαγωνισμό. Και συνεχίζει το άρθρο λέγοντας: " Ο τραγουδιστής που ανάρρωσε απο τα τραύματά του που απέκτησε όταν τον πάτησαν οι ρόδες του αυτοκινήτου του, καθώς αυτός οδηγούσε... "... Για κάτσε ρε Batman.

ΠΩΣ ΔΙΑΟΛΟ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΕΣ ΑΥΤΟ; Τι να πω; Αυτός ο λαός είναι τελείως άχρηστος. Ούτε τρακάρισμα δεν ξέρουν να κάνουν!