Ποια είστε είπαμε;;

Λίγο πριν αρχίσει η προηγούμενη χρονιά γνώρισα κάποια παιδιά από Ελλάδα που έμεναν στο ίδιο κτίριο με μένα. Ανάμεσά τους και η Κατερίνα, μια κοπέλα λίγο μεγαλύτερή μου. Μάλιστα όταν τη γνώρισα, γνώρισα και τον αραβωνιαστικό της (επίσης από Ελλάδα) κάποιον Βαγγέλη αν δεν με απατάει η μνήμη μου.

Ε λοιπόν την είδα αυτήν την Κατερίνα καμια 5 - 6 φορές από τότε και μου είπε μέσα από κάποιες συζητήσεις που είχαμε πως είναι από κάποια επαρχιακή πόλη λίγο μακρυά από Αθήνα και κάνει master στο marketing.

Από τότε έιχαμε ένα γεια (αν το είχαμε και αυτό). Όλα καλά, κυριλέ. Γελαστήκατε!

Μήνες αργότερα (και λίγο πριν πάω διακοπές στην Ελλάδα) μια φίλη μου από την Κύπρο με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει: "Ξέρεις τώρα που γυρνούσα με το τρένο από Λονδίνο, γνώρισα μια φίλη σου."
-"φίλη μου;" τη ρώτησα προσπαθώντας να θυμηθώ ποια φίλη έχω εγώ που δεν την ξέρω.
"ναι, μια φίλη σου από Κύπρο, μένετε στο ίδιο κτίριο". Τότε μου ήρθαν στο μυαλό δυο κορίτσια από Κύπρο, αλλά κάθε άλλο παρά φίλες μου είναι, δεν έτυχε να γνωριστούμε ποτέ. Η φίλη μου συνέχισε απτόητη "ναι μια Κύπρια που τη λένε Κατερίνα".
"ρε συ..." της λέω "δεν ξέρω καμιά Κύπρια που να την λένε Κατερίνα, μια Ελλαδίτισσα Κατερίνα ναι γνωρίζω".
"Τι λες..." μου απάνταει "Αφού είστε και κολλητοί. Κάνει Bsc στη νομική, δεύτερο έτος από Λευκωσία, είπε μάλιστα πως είσαι χρυσό παιδί".

Εδώ κάπου έχω αρχίσει να χάνω τη μπάλα. Η φίλη μου μιλούσε για ένα τελείως διαφορετικό άτομο, και λέω μέσα μου πως μάλλον θα πρόκειται για ένα τόσο μεγάλο μπέρδεμα (θα γνώρισε μιαν άλλη που θα ήξερε αυτή έναν άλλον). Για να λυθεί λοιπόν η παρεξήγηση της στέλνω μια φωτογραφία της. "Αυτή είναι μου λέει"... Εκεί άρχισαν όλα να μπερδεύονται. Μετά από άλλες δυο φωτογραφίες βεβαιωθήκαμε πως μιλάμε για το ίδιο άνθρωπο, όμως σε ποιον από τους δύο (και γιατί) είπε ψέματα; Μάλιστα τη συναντήσαμε και στο δρόμο και τότε μας το έπαιζε τελείως τρελή... Ούτε κυπριακά ελληνικά ούτε την κοινή αλλά αντίθετα μας μιλούσε Αγγλικά!!!!

Πριν από μια εβδ0μάδα η φίλη μου που τη γνώρισε αλλιώς έτυχε να βρεθεί με τον πρόξενο της Κύπρου, και βεβαιωθήκαμε πως είναι από Κύπρο (πως θα μπορούσε να μιλάει τόσο βαριά Κυπριακά άλλωστε αν δεν έχει τουλάχιστον ρίζες από εκεί) και πως το επίθετο το οποίο ήξερα εγώ είναι άλλο. Λες και ήταν δυο διαφορετικοί άνθρωποι.

Και τελικά αναρωτιέμαι, είναι φαινόμενο της Αγγλίας να γνωρίζεις ανθρώπους που το παίζουν κάτι άλλο από αυτό που είναι; Ανεβαίνουν οι Έλληνες εδώ πάνω και γίνονται άλλοι γιατί απλά δεν τους ξέρει κανένας; Και το πρόβλημα ανάγεται στο πόσοι τελικά από αυτούς που ξέρεις είναι γνήσιοι. Οι κοινωνίες των Ελλήνων στις ξένες χώρες είναι τόσο μικρές που δεν ξέρεις πως να κρυφτείς. Από όσους γνώρισα λίγοι είναι αυτοί που θα κρατούσα επαφή χωρίς να φοβάμαι μήπως χάσω το χέρι μου αν τους κάνω χειραψία. Κουτσομπολιά, συκοφαντίες ακούγονται παντού και προπαντώς ψέματα. Ευτυχώς προς το παρόν βρέθηκα απέξω από όλα αυτά, όμως ρε γαμώτο γιατί ανεβαίνει κάθε καρυδιάς καρύδι εδώ πάνω;

Βρείτε καμιά προσωπικότητα πρώτα, γίνετε άνθρωποι και ανεβείτε για να εκπληρώσετε το σκοπό σας και όχι για να γίνετε άλλοι! Η μια συστήνεται αλλιώς, η άλλη άλλαξε δύο πανεπιστήμια και τελικά παρετήθηκε γιατί βρήκε γκόμενο με λεφτά από μια αραβική χώρα, ο άλλος περηφανεύεται που ζει 5 χρόνια στη Μεγ. Βρετανία και ακόμα πτυχίο δεν έχει πάρει. Τι να πω τελικά μάλλον εγώ είμαι ο ανώμαλος που συστήνεται με ίδιο ονοματεπώνυμο και όχι σαν Juan Sanchez Del Mario.

Γύρισα

Ναι λοιπόν επέστρεψα στο νησί. Καλώς όρισα λοιπόν!

Τρελός παπάς με βάφτισε!

Όχι... αλήθεια! Έμαθα ότι κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική. ΜουαχαχαΧαΧαΧαΧΑΧΑΧΑΧΑ

Κυρα-Κούλα is watching you!!

Είμαι σίγουρος πως όλοι έχουν ιστορίες με τις διάφορες κουτσομπόλες (και κουτσομπόληδες γιατί όχι) της γειτονιάς τους. Ιδιαίτερα όσοι ζουν σε πιο κλειστές κοινωνίες το αντιμετωπίζουν περισσότερο. Όσοι θυμούνται την ατάκα "αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας..." πρέπει να ξέρουν πως πρόκειται για μια τέτοια περίπτωση.

Πριν από πολλά χρόνια ο προπάππος μου ήταν γείτονας με τον Τσιτσάνη. Έμεναν κάπου κοντά στην Παναγία Δέξια κοντά στην καμάρα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Κάθε βράδυ που συναντιώντουσαν και έπιναν κανένα ποτηράκι και έλεγαν τα νέα τους, συμπλήρωναν "Αυτά τα νέα της Αλεξάνδρας...".

Η Αλεξάνδρα ήταν επίσης γειτόνισσα τους. Γεροντοκόρη, δεν παντρεύτηκε ποτέ (εξού και ο δεύτερος στίχος του τραγουδιού του τσιτσάνη "που δεν ήξερε τι θα πει άντρας") και μοναδική της ασχολία ήταν να μεταδίδει ότι κουτσομπολιά μπορεί να μάθει από τους γείτονες.

Σήμερα σε κάποια άλλη γειτονιά της Θεσσαλονίκης, κάπου ανατολικά, ζει μια γύναικα ανάμεσά μας που φέρει τα ίδια προσόντα της Αλεξάνδρας του τραγουδιού. Μόνο που το σατανικό της σχέδιο ήταν να μασκαρευτεί σε μια μητέρα και σύζυγο σαν όλες τις άλλες. Κάθε βράδυ στα χείλη των ανθρώπων φτάνει ο ίδιος ψίθυρος, κάποιες λέξεις που τρομάζουν τα παιδιά και μένουν ήσυχα τα βράδια... "Kyra-Koula is watching you!".

Η κυρα-Κούλα είναι μια κυρία που αρέσκεται στο να μαθαίνει και να μεταδίδει κουτσομπολιά κι αν επίσης δεν ξέρει κάποιες λεπτομέρειες απλά τις συμπληρώνει όπως αυτή νομίζει ότι θα κάνει την ιστορία πιο ωραία. Με την πάροδο των τελευταίων χρόνων, η κυρα-Κούλα έχει αγγίξει το επίπεδο του μύθου στην παρέα. Όπως ένα ψέμα μπορεί να πάρει τεράστιες διαστάσεις από στόμα, έτσι και ένα αστείο.

Σήμερα η κυρα-Κούλα (σύμφωνα με τα σχόλια της παρέα μας πάντα) διαθέτει ένα υπερσύγχρονο αρχηγείο πληροφοριών που τροφοδοτεί με πληροφορίες όλα τα πρακτορεία ειδήσεων, και τις μυστικές υπηρεσίες πληροφοριών των περισσοτέρων κρατών του κόσμου. Γνωρίζει ακόμα τι κάνεις και τι θα κάνεις πριν ακόμα ξέρεις καλά καλά εσύ, κι αυτή υποδύεται το ρόλο της χαρωπής νοικοκυράς. Είναι χαρακτηριστικό μας πόσο μπορούμε να προχωρήσουμε ένα αστείο πριν αυτό πάρει τη δική του ζωή.

P.S. Όλα όσα έγραψα παραπάνω τα έγραψα με τη θέληση μου, και ποτέ δεν απειλήθηκα από τύχον περίεργες οργανώσεις που ανοίκουν στην κυρα-Κούλα. Το παραπάνω κείμενο δεν αποτελεί προπαγάνδα της εν λόγω κυρίας. Μαμά, αν λείψω λίγο καιρό μετά από αυτό να ξέρεις ... εμ ... ότι... δηλα...

Τα κεφάλια μέσα!

"Θέλω τους φίλους μου να δω,
να πάμε βόλτα στην πλατεία,
κι όλη τη μέρα αλητεία και
το βράδυ για ποτό.

Θέλω τους φίλους μου να δω,
που 'χουν χαθεί με τις δουλειές τους,
και τις γυναίκες τις καλές τους
κι έχω μήνες να τους δω!"

Το τραγούδι αυτό το άκουσα όταν γύρισα από Αγγλία για τώρα το καλοκαίρι και με άγγιξε αμέσως. Μόνο που ήταν κάπως ανάποδο... εγώ είχα χαθεί λόγω σπουδών στο εξωτερικό. Γύρισα λοιπόν, και όπως κάθε φορά που επιστρέφεις διαπιστώνεις τα ίδια πράγματα... πόσο άλλαξαν τα πάντα στην πατρίδα σου (με τον όρο "τα πάντα" εννόω συνήθειες, στέκια και ασχολίες της παρέας σου) ενώ εσύ ακόμα είσαι με μια κάπως ρομαντική εικόνα της κατάστασης στην Ελλάδα.

Πως είχα αφήσει την Ελλάδα πριν από δύο χρόνια; Τέλειωσα τότε τη σχολή μου, και όλοι οι φίλοι μου δεν ήταν παρά φοιτητές και ενώ στο μυαλό σου γνωρίζεις πως οι μίσοι πήγαν φαντάροι και απολύθηκαν και έχουν βρει εργασία, εσύ ακόμα πιστεύεις πως θα γυρίσεις πίσω και θα είναι όλα όπως τότε που ξυπνούσες το πρωί (γύρω στις 12 το μεσημέρι τι πρωί;) και η μοναδική σου έννοια ήταν που θα πιεις τον πρωινό καφέ σου.

Δεν ήταν έτσι φυσικά! Ο κόσμος προχωράει και δεν είναι πως εγώ μένω στάσιμος, απλά δεν προχωράμε στα ίδια μέρη. Εγώ είχα βέβαια και την ευχή-κατάρα του να περάσω στην πόλη από την οποία κατάγομαι. Οι δεσμοί και οι φιλίες που έκανα από τη σχολή μου εδώ δεν ήταν ποτέ αρκετά δυνατές διότι όπως οι περισσότεροι (αν και υπάρχουν εξαιρέσεις) κάνουν παρέα με τους φίλους που έκαναν από το νηπιαγωγίο-δημοτικό-γυμνάσιο-λύκειο-σχολή μπαλαρίνας (εμ... άκυρο το τελευταίο). Τον τελευταίο μήνα ήταν ακριβώς όπως παλιά, τα παιδιά πήραν άδεια και εμείς κάναμε περισσότερη παρέα από ποτέ. Νομίζω όμως πως τα ψέματα τέλειωσαν όμως.

Οι άδειες τέλειωσαν, οι εξεταστικές αρχίζουν σύντομα (για αυτούς που παραμένουν φοιτητές), κάποιων οι κοπέλες γύρισαν απο τις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Επιστροφή στην καθημερινότητα, στη ρουτίνα και στα άγχη της ζωής.

Κι εγώ; Εγώ φεύγω για Αγγλία στο τέλος της εβδομάδας με σκόπο να προχωρήσω και εγώ λίγο παρακάτω με σκοπό ίσως κάπου στο μέλλον να μπορέσω να συναντήσω τους άλλους σε κάποιο σταυροδρόμι και να έχουμε κοινή καθημερινότητα και κοινή ρουτίνα.

Άντε ξεκινάμε... Ταξιιιιιιιιιιιιιιιιιιιί!!!

Tread Softly!

HAD I the heavens' embroidered cloths,
Enwrought with golden and silver light,
The blue and the dim and the dark cloths
Of night and light and the half-light,

I would spread the cloths under your feet:
But I, being poor, have only my dreams;
I have spread my dreams under your feet,
Tread softly because you tread on my dreams

W.B. Yeats

Quotes!

Of all sad words of tongue and pen, the saddest are these: It might have been!

John Greenleaf Whittier

"Oh the gladness of their gladness when they're glad, And the sadness of their sadness when they're sad; But the gladness of their gladness, and the sadness of their sadness, Are as nothing to their badness when they're bad"

James Matthew Barry

Κακουχίες και ασκητισμός!

Σήμερα Παρασκευή ξεκινάμε για το τετραήμερο για καμπινγκ. Θα πάμε στο Πλατανίτσι στο δεύτερο πόδι Χαλκιδικής. Δεν είμαι και ιδιαίτερος λάτρης του κάμπινγκ να πω την πικρή αλήθεια μου, όμως ελείψη χρημάτων βλέπετε για κάτι καλύτερο και στην τελική κάποιος στην παρέα πρέπει να υποχωρήσει.

Αυτό που λατρεύω όμως είναι τα επιχείρηματα ενός κολλητού προσπαθώντας να με πείσει πόσο καλό είναι το κάμπινγκ. "Ρε συ, θα περάσουμε ωραία θα δεις... δεν είσαι σκληραγωγημένος καθόλου... φλώρε... εμ βέβαια δεν έχεις πάει φαντάρος... Δηλαδή τι, δεν μπορείς να κοιμηθείς σε σκηνή; Θες σώνι και καλά ξενοδοχείο και κρεβάτι;... Ρε έρχεσαι σε επαφή με τη φύση ρε... " κλπ. κλπ.

Και ναι να τα δεχτώ όλα αυτά που λέει. Αλλά που έρχεται η μέρα που θα φύγουμε και είδα τι έχει φορτώσει στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου το ίδιο άτομο. Φορητό Ψυγειάκι, διπλό φουσκωτό στρώμα/κρεβάτι, μια σκηνή πέντε ατόμων αλλά για 2 άτομα (έχει 3 σκηνές άλλες 2 μικρότερες), λάμπα με φωτοκύτταρο που ανάβει αν μπει κάποιος στη σκηνή. Όλα αυτά τα είχε στο πίσω κάθισμα διότι στο πορτ μπαγκάζ είχε τα εξής: 6 καρεκλάκια για να μπορούμε να καθόμαστε, τραπεζάκι πτυσσόμενο, ρακέτες για την παραλία, ειδικά καρφιά και σφυράκια για να στήσεις τη σκηνή σε οποιοδήποτε έδαφος, μια ηλεκτρική τρόμπα και μια φουσκωτή φάλαινα όρκα ΔΟΛΟΦΟΝΟ!

Δεν ξέρω άλλα μήπως τελικά τα ξενοδοχεία έγιναν πιο ασκητικά; Επίσης μέχρι να ξεφορτώσουμε τα σχετικά αντικείμενα θα έχει περάσει το τριήμερο, και ποιος τα φορτώνει πάλι στο αυτοκίνητο;;; Είμαστε και φλώροι βλέπεις. :Ρ

Όπου γης και πατρής!!

Κουράστηκα να ζω σε δυο χώρες. Τα 2/3 στην Αγγλία και το άλλο 1/3 στην Ελλάδα. Τον τελευταίο χρόνο τον πέρασα (αν θες χαράμησα κατά ένα μέρος) λέγοντας δεν μπορώ να κάνω ή να αγοράσω ή να επενδύσω σε κάτι στην Ελλάδα γιατί μένω Αγγλία. Δεν μπορώ να πάρω εκείνη ή την άλλη δουλειά στην Αγγλία διότι δεν θα μπορώ να πηγαίνω στην Ελλάδα για διακοπές Χριστούγεννα και πάσχα και κανένα μήνα το καλοκαίρι.

Δεν νομίζω ότι έχω την δυνατότητα ούτε τη δύναμη να το κάνω άλλο αυτό. Δυστυχώς δεν μου έδωσαν την υποτροφία από το Ωνάσσειο (μην τους... ) και έτσι πρέπει οπωσδήποτε να πιάσω δουλειά στην Αγγλία φέτος. Όποτε νομίζω ήρθε η ώρα να αλλάξω σελίδα ή τελος πάντων να την γυρίσω τελείως. Δεν ξέρω πόσο εύκολο θα μου είναι από εδώ και στο εξής να έρχομαι για διακοπές στην Ελλάδα αλλά τουλάχιστον θα δημιουργήσω κάποιου είδους ζωή και ανεξαρτησία στην Αγγλία.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΑΛΛΟ ΕΝΑ ΠΑΡΑΣΙΤΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ουφ το έβγαλα από το σύστημα μου!