Friday, December 14, 2007

Προς το γεράκο με το μπαστούνι...

Αγαπητέ γεράκο... ΤΙ ΣΚΑΤΑ; Αντιλαμβάνομαι ότι ενδεχομένως ζεις στο δικό σου φανταστικό κόσμο, ότι τα πράγματα ήταν καλύτερα το 1712 που ήσουν εσύ παιδί, αλλά ειλικρινά... τι στο διάλο; Γυρνούσα πίσω στο γραφείο όταν σε είδα να τρεκλίζεις στο πεζοδρόμιο. Απείχες τουλάχιστον 15 μέτρα από μένα όταν πέρασα από μπροστά σου και στάθηκα να περιμένω στη διάβαση. Ελπίζω να καταλαβαίνεις κι εσύ την απορία μου, όταν αναρωτιέμαι «Γιατί ο γέρος, άλλαξε την πορεία του, επιτάχυνε και έπεσε πάνω μου ουρλιάζοντας μέσα στο αυτί μου ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ! ειρωνικά».

Δηλαδή τι ακριβώς νόμισες; Ότι σε «έκοψα», σου έκοψα την ορμή; Σιγά ρε Κεντέρη! Ποιος νομίζεις ότι είσαι ο γιος του ανέμου; Η οποιαδήποτε σχέση με τον άνεμο που μπορεί να έχεις τώρα είναι αυτός που δημιουργείς όταν τρως baked beans. Αλλά και συγγένεια με τον άνεμο να είχες, το πιο πιθανό είναι να ήσουν προπάππος του πόσο μάλλον γιος του.

Όχι δηλαδή ειλικρινά... πως λειτουργούν τα λίγα εναπομείναντα εγκεφαλικά κύτταρα σου; Βγαίνεις και πέφτεις πάνω σε τυχαίους περαστικόυς επειδή σου έκοψαν το δρόμο; ... 5 λεπτά πριν τους φτάσεις;;;;;;

Μα ειλικρινά τι πεζός που είσαι

1 comment:

Nisyrios said...

Βρε, χόμπι είναι του παππού να κυνηγάει ανυποψίαστα παληκάρια του μόχθου και να τους φωνάζεις "Thank youuuu!" στο αυτίτωνε...

Του φτιάχνει τη μέρα φαντάζομαι.