Κατεστημένο; ... ποιο κατεστημένο;

Με αφορμή του post του Νισυρίου θα θέλα να καταθέσω σε εσάς τους θαυμαστές μου τις δικές μου σκέψεις να τις κάνετε ευαγγέλιο και να προσκηνάτε κάθε πρωί, προ και μετά του φαγητού.

Έχω μαζέψει πολλά χαρτιά, σαν αυτά που αναφέρει ο φίλτατος νισύριος, Αγγλικά, Γαλλικά, Γερμανικά, Πτυχίο Πληροφορικής, Μαστερ και σύντομα θέλω να πιστεύω το διδακτορικό μου. Για πολλά χρόνια είχα κι εγώ τη λογική της συλλογής χαρτιών ώστε να μπορέσω να βρω δουλειά εύκολα κλπ. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Ποτέ δεν είναι άσπρο - μαύρο εκτός αν είναι στο δημόσιο. Σήμερα δε χρειάζεσαι χαρτιά, χρειάζεσαι "την ευκαιρία".

Χρειάζεσαι έναν εργοδότη που να σου δώσει την ευκαιρία να μπεις σε ένα χώρο να τρίψεις τη μούρη σου και να μάθεις τη δουλειά. Εντάξει υπάρχουν επαγγέλματα που αναγκαστικά θέλεις τα χαρτιά, αλλά κι όσοι τα έχουν νομίζετε ότι βρίσκουν δουλειά εύκολα;

Όταν θα τελειώσεις με το πτυχίο, δε θα έχεις την απαιτούμενη εμπειρία για τις δουλειές που θα μπορείς να κάνεις και θα θέλες να έχεις, και θα θεωρείσαι "overqualified" για αυτές που μπορείς να κάνεις με κλειστά τα μάτια. Για να βρω τη δουλειά που έχω τώρα, μου πήρε πάνω από 100 αιτήσεις και ξέρετε σε πόσες συνεντεύξεις με φώναξαν; Πέντε!

Υπάρχει ένα ρητό που λέει : " Those who can't do, teach". Ισχύει ; Δεν ξέρω. Αυτή τη στιγμή η δουλειά που έχω είναι αυτή που ονειρευόμουν να έχω όταν πρωτομάθαινα τις πρώτες γραμμές pascal στο γυμνάσιο. Ονειρευόμουν όμως να γίνω και καθηγητής στο πανεπιστήμιο. Τα τελευταία δύο χρόνια και μετά από τόσες και τόσες απορρίψεις άρχισα να αναθεωρώ τη συλλογή των χαρτιών μου. Άρχισα να αμφιβάλλω για τις γνώσεις και ικανότητες μου! Δεν ήξερα αν τελικά διάλεξα λάθος δρόμο. Ξέρω κατά κάποιο τρόπο τι περιλαμβάνει το καθηγητιλίκι. Δίδασκα σε δημοτικό τα βασικά περί Υπολογιστών όσο ήμουν φοιτητής στην Ελλάδα, και ένα εξάμηνο στο πανεπιστήμιο εδώ στην Αγγλία. Δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο. Μου έρχεται πολύ φυσικό να διδάσκω, αν και μερικές φορές δεν έχω υπομονή με άτομα που δεν ενδιαφέρονται να μάθουν. Όμως δεν μπορώ να αρνηθώ το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχουν καθηγητές. Ξέρω πολλούς συμφοιτητές μου που διορίστικαν και επειδή τους ξέρω, είμαι σίγουρος πως τα παιδιά τους θα αποκτήσουν καλές βάσεις. Είναι όλοι οι νεο-διοριζόμενοι έτσι όμως; Και ακόμα πιο σημαντικό, θα μείνουν έτσι;

Δεν μπορώ να αρνηθώ ότι πέραν του ότι μου αρέσει να είμαι καθηγητής, σκέφτηκα και τα καλά των 3.5 μηνών διακοπών, και τους καλούς μισθούς και τη μονιμότητα. Όμως τώρα είμαι ιδιωτικός υπάλληλος. Σαν "Αρχιτέκτονας Συστημάτων" (πιασάρικος τίτλος που σημαίνει ότι είμαι προγραμματιστής) εδώ που δουλεύω έμαθα περισσότερα σε 3 μήνες από όσα θα μάθαινα σε 2 χρόνια σπουδάζοντας. Πάντα πίστευα ότι το πανεπιστήμιο, απλά σου μαθαίνει να "μαθαίνεις". Σου βάζει τις βάσεις και όταν αρχίσεις δουλειά μαθαίνεις κανονικά. Τώρα άρχισα να αναθεωρώ. Δε βιάζομαι να διοριστώ καθηγητής. Ίσως το επιδιώξω όταν κουραστώ, όμως άρχισα να σκέφτομαι την πιθανότητα να φτιάξω μια καριέρα στον ιδιωτικό τομέα πρώτα. Γιατί; Μα γιατί κάποιος μου έδωσε την ευκαιρία. Την ευκαιρία για να αποκτήσω την πολυπόθητη εμπειρία.

Πριν τη δουλειά που έχω τώρα έπρεπε να βρω κάτι άμεσα για να σταθώ στα πόδια μου. Βρήκα τότε μια δουλειά σε τηλεφωνικό κέντρο. Πίστευα ότι με τα προσόντα μου θα με προωθήσουν σε ανάλογο πόστο πολύ σύντομα. Η εταίρια (Μεγάλη εταιρία φυσικού αερίου της Μεγ. Βρετανίας) δεν ήθελε σκεφτόμενους υπαλλήλους. Ήθελε άτομα που να μη σκέφτονται, να μην παίρνουν πρωτοβουλίες να ακολουθούν εντολές και να λειτουργούν σαν φυλακισμένοι. Εκεί κατάλαβα ότι τα χαρτιά μου δε θα μετρούσαν ποτέ αν δεν ήμουν καλός στις πωλήσεις.

Είναι όμως αυτό το χαρτί που θα μου επιτρέψει στο μέλλον να κάνω αίτηση για δουλειά στο πανεπιστήμιο. Όμως εγώ είμαι υπέρ των ιδιωτικών πανεπιστημίων, Θα ανοίξουν θέσεις για δουλειά και περισσότερα παιδιά θα μπορέσουν να μορφωθούν. Στο δημόσιο θα υπάρχει πάντα ανταγωνισμός, μέσο, μαχαιρώματα. Εντάξει θα χειροτερέψει λίγο το πράγμα με τα ιδιωτικά πανεπιστήμια, όμως για τα παιδιά που τα ενδιαφέρει ο ιδιωτικός τομέας θα τους δώσει τα απαραίτητα εφόδια για τη δουλειά που θέλουν να κάνουν.

Το μόνο που θα θέλουν μετά θα είναι η "ευκαιρία".