Είναι έξι το πρωί και όχι ακόμα δεν πήγα για ύπνο. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κοιμηθώ. Μη προσπαθήσεις να καταλάβεις και πολλά από αυτό το post. Δεν πρόκειται και δεν διατίθεμαι να εξηγήσω. Μερικές φορές θα θέλα να είμαι αδίστακτος, να μη λογαριάζω τίποτα τέλος πάντων να σκέφτομαι σε άσπρο - μαύρο. Τελικά μάλλον βλέπω μόνο γκρίζο. Πολλές λεπτομέρειες να υπολογίσω, να σκεφτώ για να πάρω μια απόφαση. Ποια είναι η λύση που θα προκαλέσει τη λιγότερη ταραχή; Το λιγότερο πόνο ή το λιγότερο ρίσκο; Αυτή θα πάρω, κάθε φορά υπολογίζοντας τα πάντα, λαμβάνοντας υπόψη λεπτομέρειες που δε θα ήθελα ούτε καν να ξέρω ότι υπάρχουν. Θέλω να χαλαρώσω, να κόψω ταχύτητα να αράξω... κι ας γίνει ότι θέλει. Μια φίλη μου φοβάται μήπως δει ότι είναι κάποια άλλη από τον εαυτό που ήξερε τόσα χρόνια. Εγω δε φοβάμαι πια νομίζω... όλοι έχουμε 1,2, 5 - 10 πρόσωπα, και δείχνουμε κάποιο επιλεγόμενο ανάλογα με το άτομο που έχουμε απέναντι μας. Δεν ειναι μάσκες ή προσωπεία είναι πτυχές του εαυτού μας, που δεν τις αφήσαμε να αναπτυχθούν, ώστε να πάρουμε τα στοιχεία που μας αρέσουν από κάθε μια, ή να αποφύγουμε άλλα που δε μας αρέσουν. Με ενοχλεί η politically correct στάση που κρατούσα κατά καιρούς...
Τελικά, σε μια γραμμή... θέλω να χαμογελάσω και να μάθω κάτι... "Δημόσιες Σχέσεις" ας πούμε. Δεν πειράζει παιδιά... καταλαβαίνω εγώ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Δεν θα απαντήσω σε σχόλια σε αυτό το post, όμως είναι ευπρόσδεκτα. Καλημέρα σας.
Νομίζω ότι όσο μεγαλώνουμε, όλο και κάτι χάνεται απ’ την αθωότητα μας, όλο και πιο αδίστακτοι γινόμαστε. Είναι φορές που τρομάζω με το πόσο bitch μπορεί να γίνω, είναι φορές που νομίζω ότι δεν είμαι καν αρκετά όσο χρειάζεται.
Αυτό που είπες, για τις πολλαπλές διαστάσεις που έχουμε σαν άνθρωποι, δεν μπορώ παρά να συμφωνήσω. Όλα τα Στρουμφάκια είναι κρυμμένα μέσα μου, ανάλογα με τη μέρα, την φάση και το περιβάλλον, κάποιο απ’ όλα υπερισχύει.
Σήμερα, είμαι ο Χαχανούλης για παράδειγμα :-))
Compiler, καλωσήλθες στο κλαμπ της απαλεψιάς! Έλα να γίνουμε πολλοί.
Post a Comment